Idealiści w Ludziach bezdomnych

Tomasz Judym- człowiek o bolesnej przeszłości. Jego ideałem była pomoc najuboższym, lecz traktował to jako przeklęty obowiązek, więc raczej nie można nazwać go marzycielem, a jedynie idealistą. Postanowił poświęcić swoje życie biednym. Jego postawa nie wynikała jedynie z czystego altruizmu. Tomasz, któremu ciotka umożliwiła zdobycie wykształcenia, czuł się winny wobec nizin społecznych, które opuścił. Ten niespłacony dług nakazywał mu z jednej strony nienawidzić biedoty i nędzy, z drugiej zaś strony zmuszał go do poświęcenia życia, zdrowia i szczęścia osobistego dla ludzi, którzy znaleźli się niekorzystnej sytuacji życiowej. Nie zgadzał się on na zastany świat i uważał, że należy „przebojem reformować stosunki społeczne”. Gdy rozpoczynał pracę w Cisach był pełen siły i energii. Narrator charakteryzując go pisze: „Czuł w sobie uśpioną siłę, jak człowiek, który jest u podnóża góry, stawia krok pierwszy, żeby wstąpić na jej szczyt daleki- i wie, że wejdzie”. Pragnął, zgodnie ze swoim fachowym, lekarskim przygotowaniem, zapobiegać chorobom i podnosić stan higieny w dzielnicach najbardziej tego potrzebujących. Jednak w konfrontacji ze środowiskiem lekarzy, którzy chcą żyć spokojnie zamiast poświęcać swoje życie dla innych, w konfrontacji z właścicielami majątków, którzy nie mają zamiaru inwestować w polepszenie warunków życia miejscowych chłopów – wszelkie idee i starania Judyma upadły.

 

W końcowej scenie powieści Tomasz wyrusza na śląskie Zagłębie, by tam spróbować swoich sił w służbie robotnikom kopalń. Judym zrezygnował ze szczęścia osobistego, odrzucając gorące i wierne uczucie kobiety. Taka postawa przyczyniła się do rozdarcia wewnętrznego głównego bohatera , czego symbolem jest ostatnia scena przedstawiająca rozdartą sosnę, która jest zobrazowaniem stanu ducha Tomasza i jego rozterek. Dobro społeczne postawione ponad osobistym szczęściem – to wskazanie na romantyczny rodowód bohatera, choć oczywiście sama idea – walka z biedą jest mocno pozytywistyczna. Przeminęło już naprawianie świata pracą, utylitaryzmem i organicyzmem, wszystkie te idee okazały się niemożliwe do pełnej realizacji w świecie, który rządzi się prawem pieniądza, i w którym altruizm uważany jest za zwykłą naiwność. Z romantycznym bohaterem łączy także Tomasza jego pielgrzymi los, bohater przemierzył polskie Cisy, Zagłębie, był także w Paryżu, stykając się wszędzie z biedą, chorobami, ubóstwem i zacofaniem osiedli robotniczych. Wszystko to budziło w nim obrzydzenie i wstręt, ale i wolę walki oraz chęć naprawy świata.

Kolejna postać, która moim zdaniem zasługuje na uwagę to Joanna Podborska – ukochana Judyma. Joanna była marzycielką, która chciała pogodzić wzniosłe ideały ze szczęściem osobistym. Jednak po doświadczeniach własnych i doświadczeniach ludzi bliskich pragnęła przezwyciężyć heroiczne, mesjanistyczne poświęcanie się dla innych, niosące za sobą ból i cierpienie. Mmarzyła o domu, kochanym człowieku obok siebie. Judym jednak tę perspektywę odrzucił, a Joasia nie próbowała się tej decyzji przeciwstawić, mimo, że zdawała sobie sprawę, że nie da się pomóc wszystkim ludziom na świecie.

Stefan Żeromski w tej powieści http://ludzie-bezdomni.klp.pl/a-5686.html do wykreowania postaci stosuje narrację realistyczną, która opiera się głównie na przekazywaniu informacji za pomocą krótkich zdań oraz tzw. technikę „bogatego mówienia”, którą cechują długie, wieloczłonowe zdania z rozbudowanymi porównaniami i metaforami, co ma na celu przedstawienie emocji i doznań bohaterów. Autor do wykreowania Judyma posłużył się także symbolizmem, głownie w ostatniej scenie, by pokazać jego rozdarcie wewnętrzne oraz naturalizmem, który przejawia się w gwałtowności Tomasza oraz w jego żargonowym słownictwie. Pamiętnik Joasi również przybliża czytelnikom życie zarówno bohaterki jak i jej ukochanego.

Zenon Ziembiewicz – charakterystyka

Życie Zenona Ziembiewicza miało się zupełnie inaczej ułożyć. Nie chciał popełniać błędów swojego ojca, jednak zabrakło mu silnej woli. Był zdolny, ambitny, nic nie zwiastowało klęski. Romans z Justyną, następnie z Elżbietą – nie umiał powiedzieć jednej o istnieniu drugiej. Zatracał się w tym coraz bardziej. Znajomość z Elżbietą zakończyła się małżeństwem, jednak związku z Justyną nie zakończył. Bogutówna oznajmiła, że jest w ciąży „granica odporności moralnej” Zenona odsuwała się. Ziembiewicz swoim problemem obarczył Biecką. Nie mógł skończyć z Justyna, było mu jej żal. Nie potrafił znaleźć dobrej, uczciwej drogi w życiu. Justyna próbuje popełnić samobójstwo przez Zenona. Mężczyznę dręczą wyrzuty sumienia. Obarcza winą Elżbietę. Przekroczenie granic etycznych powoduje tragiczny finał: Zenon oblany żrącym płynem przez Justynę, traci wzrok. Popełnia samobójstwo. Ziembiewicz bał się skandalu jaki mógł wyjść na jaw i przez to unieszczęśliwił siebie i dwie kobiety, jest to wielka tragedia całej trójki. Nie można żyć bez żadnych zasad i nie mieć własnego zdania. Powinno się wybierać dobrą drogę, według własnego uznania, ale nie zawsze jest to proste i oczywiste.

Jądro ciemności – streszczenie

„Jądro ciemności” to historia Marlowa – marynarza który płynie w górę rzeki w Afryce i podczas swej podróży spotyka bardzo specyficzną postać.

Kurtz, bo o nim mowa, jest pracownikiem spółki handlowej, pochodzi z Europy, jest człowiekiem wszechstronnie wykształconym. Posiada wiele talentów. Doskonały z niego malarz, poeta jak i również dziennikarz. Jest jednostką niewątpliwie wybitną. Jego życie bardzo się zmieniło po wyjeździe do Afryki. Wykształcony, biały europejczyk trafia nagle w środek mrocznej, prymitywnej i nie znanej Afryki, trafia do Jądra Ciemności http://jadro-ciemnosci.klp.pl/. Nagle staje się panem życia tubylców. Kurtza oszałamia ta perspektywa. Skupiony na sobie, na swoich sprawach, odrzuca wszystkie zasady i uczucia, które mogłyby łączyć go z innymi ludźmi. Zarazem jest rozdarty pomiędzy wołaniem dziczy, na które składają się: absolutna władza, brak hamulców, a pragnieniami z którymi opuszczał Europę tj. zaszczyty, sława zdobywcy. Uczucia wywołane w Kurtzu są spowodowane utratą hamulców moralnych przez kontakt z obcą kulturą

. Staje się okrutny, używa broni palnej do wymuszenia siłą dostaw kości słoniowej, pustoszy kraj dzięki armii, złożonej z członków jednego z plemion. Nieposłusznych natomiast okrutnie morduje przez ścinanie im głów i nabijanie ich na pale wokół swojej siedziby. Wszystko to spowodowane jest jego egoizmem. Nagle ze zwykłego europejczyka staje się prawie bogiem. Murzyni otaczają go wręcz kultem, i nawet gdy jest ciężko chory, jest noszony na noszach. Uświadamia sobie jak bardzo był zły dopiero na łożu śmierci, wymawiając słowa „Zgroza! Zgroza!”

 

Patrząc na postać Kurtza, uderza nas jakie zło potrafi wyrządzić ludzki egoizm. Człowiek dostrzegający tylko swoją osobę i napawający się swoimi sukcesami, bardzo często nie dostrzega zła które wyrządza innym.