Miesiąc: Styczeń 2018

Główny bohater, Harpagon, tytułowy skąpiec jest chciwy do granic możliwości. Jego skąpstwo i chciwość przesłania mu wszystkie aspekty życia. Na wszystko patrzy przez pryzmat pieniędzy, a ludzi ocenia po wielkości ich sakiewek. Autor ukazuje Skąpca, w wszelakich sytuacjach związanych z pieniędzmi. Za każdym razem ukazując siłę, z jaką chciwość oddziałuję na umysł Harpagona. Z każdą kolejną sceną, czytelnik jest przerażony ogromem problemu, chciwość Harpagona wydaje się być niemalże chorobą psychiczną. Prowadzącą do okrucieństwa i podłości względem całego otoczenia. Głodzi konie, ponieważ nic nie robią. Zdziera z ludzi ich majątek pracując jako lichwiarz. Chce wydać córkę za Anzelma tylko ze względu na posag, jaki ten ma wnieść do związku. Całą służbę traktuje jak zbrodniarzy czekających tylko by go okraść lub zdradzić.

Postać Harpagona z jednej strony jest odrażająca i okrutna, ale z drugiej, poprzez wprowadzenie takich postaci jak Jakub i dialogów, sprawia, że Skąpiec staje się postacią komediową, jego monotonia myśli opierająca się tylko na pieniądzach sprawia że niektóre sytuacje są wręcz komiczne. Jednakże mimo komediowego nacechowania postaci Harpagona, do końca pozostaje on osobą złą, chciwą i okrutną. I doskonale udowadnia jak bardzo mroczną cechą natury człowieka jest chciwość.

„Na dom w Czarnolesie”. Podmiot liryczny poprzez apostrofę zwraca się do Boga z prośbą o błogosławieństwo. Pragnie, by jego małżeństwo i życie rodzinne układało się szczęśliwie. Mówi, że nie chce zabiegać o dobra materialne: „inszy niechaj pałace marmurowe mają i szczerym złotogłowem ściany obijają”. Dla poety najwyższą wartością jest przyjazna rodzinna atmosfera, zgoda z sąsiadami oraz spokojne życie wiejskie w zdrowiu i Bożej opiece. Podmiot liryczny przekonuje, że tylko to da mu poczucie godności, równowagi ducha i nadziei. Ten krótki utwór wierszowany jest doskonałą receptą na życie szczęśliwe, w dostatku i zdrowiu w „gniaździe ojczystym”. Utwór daje współczesnemu człowiekowi odpowiedź na pytania natury egzystencjalej. Renesansowy https://sjp.pl/renesans rozum nakazuje przyjęcie postawy stoickiej, zgodnej z nakazami sumienia i serca.

Główna bohaterka „Siłaczki” Stefana Żeromskiego- Stanisława Bozowska, gdy ją poznajemy, jest już chora na tyfus. Skończyła medycynę na uniwersytecie w Warszawie. Zakochał się w niej Paweł Obarecki, lecz dla niej najważniejsze były ideały i cele, które sobie wyznaczyła. Chciała wyrwać ludzi z nędzy, więc odrzuciła jego zaręczyny i wolała żyć samotnie. Tytułowe określenie „siłaczka” odnosi się do postawy Stanisławy i znakomicie ją odzwierciedla, gdyż była to kobieta ambitna i idealistycznie nastawiona do świata. Chciała podjąć pracę oświatową wśród ludu, by zlikwidować jego ciemnotę i upośledzenie społeczne, a tym samym przygotować go do równoprawnego uczestnictwa w życiu niepodległego kraju. Stasia napisała także podręcznik pt. „Fizyka dla ludu”, by dać ludziom narzędzie, które w pewnym stopniu zredukowałoby ich zacofanie. Charakter i poświęcenie dla idei tej wiejskiej nauczycielki przemawia do czytelnika tym silniej, że została ona skontrastowana z losami doktora Obareckiego, który wyposażony w te same pozytywistyczne ideały- dał się pokonać zacofaniu i korupcji obrzydłowskiej inteligencji. Bozowska była kobietą upartą i wytrwałą w dążeniu do zamierzonego celu, jedynie śmierć stała się przeciwnikiem nie do pokonania.

W tej noweli Stasię poznajemy na podstawie jej listu do koleżanki, w którym informuje ją o zakończeniu swojego dzieła: „Fizyki dla ludu” oraz o braku pieniędzy, które chciałaby wydać na książki. Autor do zaprezentowania bohaterki posłużył się także naturalizmem, który można dostrzec w opisach choroby kobiety oraz warunków w jakich musiała żyć i uczyć.