Zupełnym przeciwieństwem Makbeta jest uduchowiony Hamlet. On również został postawiony przed wyborem: mógł nie spełnić prośby ducha swego ojca, ale jego system wartości mu na to nie pozwolił.
Był królewskim synem, wiedział, że pomszczenie rodzica to jego święty obowiązek. Jednak morderstwo stoi w całkowitej sprzeczności z jego naturą idealisty, marzyciela o skłonnościach do mistycyzmu i rozważań nad kruchością życia. Stąd tragizm jego sytuacji.
Hamlet nie zachowuje się jak typowy mściciel, ponieważ po pierwsze nie ma pewności co do winy stryja, po drugie ważniejsza niż zemsta wydaje mu się idea nawrócenia matki, którą kocha, po trzecie jest zbyt inteligentny, by nie przewidzieć, że symboliczny gest pomsty na królobójcy nie odmieni tego świata, którym rządzą pieniądze, chęć zdobycia władzy, kłamstwo, sprzedajność, obłuda. Hamlet rozważa za i przeciw, można nawet odnieść wrażenie, że chce uniknąć tak radykalnego rozwiązania sprawy zabójstwa swego ojca. Obaj szekspirowscy bohaterowie, jak na rycerzy przystało, zginęli w pojedynkach, pozostawiając scenę usłaną trupami.