Główny bohater, Harpagon, tytułowy skąpiec jest chciwy do granic możliwości. Jego skąpstwo i chciwość przesłania mu wszystkie aspekty życia. Na wszystko patrzy przez pryzmat pieniędzy, a ludzi ocenia po wielkości ich sakiewek. Autor ukazuje Skąpca, w wszelakich sytuacjach związanych z pieniędzmi. Za każdym razem ukazując siłę, z jaką chciwość oddziałuję na umysł Harpagona. Z każdą kolejną sceną, czytelnik jest przerażony ogromem problemu, chciwość Harpagona wydaje się być niemalże chorobą psychiczną. Prowadzącą do okrucieństwa i podłości względem całego otoczenia. Głodzi konie, ponieważ nic nie robią. Zdziera z ludzi ich majątek pracując jako lichwiarz. Chce wydać córkę za Anzelma tylko ze względu na posag, jaki ten ma wnieść do związku. Całą służbę traktuje jak zbrodniarzy czekających tylko by go okraść lub zdradzić.
Postać Harpagona z jednej strony jest odrażająca i okrutna, ale z drugiej, poprzez wprowadzenie takich postaci jak Jakub i dialogów, sprawia, że Skąpiec staje się postacią komediową, jego monotonia myśli opierająca się tylko na pieniądzach sprawia że niektóre sytuacje są wręcz komiczne. Jednakże mimo komediowego nacechowania postaci Harpagona, do końca pozostaje on osobą złą, chciwą i okrutną. I doskonale udowadnia jak bardzo mroczną cechą natury człowieka jest chciwość.