Główna bohaterka „Siłaczki” Stefana Żeromskiego- Stanisława Bozowska, gdy ją poznajemy, jest już chora na tyfus. Skończyła medycynę na uniwersytecie w Warszawie. Zakochał się w niej Paweł Obarecki, lecz dla niej najważniejsze były ideały i cele, które sobie wyznaczyła. Chciała wyrwać ludzi z nędzy, więc odrzuciła jego zaręczyny i wolała żyć samotnie. Tytułowe określenie „siłaczka” odnosi się do postawy Stanisławy i znakomicie ją odzwierciedla, gdyż była to kobieta ambitna i idealistycznie nastawiona do świata. Chciała podjąć pracę oświatową wśród ludu, by zlikwidować jego ciemnotę i upośledzenie społeczne, a tym samym przygotować go do równoprawnego uczestnictwa w życiu niepodległego kraju. Stasia napisała także podręcznik pt. „Fizyka dla ludu”, by dać ludziom narzędzie, które w pewnym stopniu zredukowałoby ich zacofanie. Charakter i poświęcenie dla idei tej wiejskiej nauczycielki przemawia do czytelnika tym silniej, że została ona skontrastowana z losami doktora Obareckiego, który wyposażony w te same pozytywistyczne ideały- dał się pokonać zacofaniu i korupcji obrzydłowskiej inteligencji. Bozowska była kobietą upartą i wytrwałą w dążeniu do zamierzonego celu, jedynie śmierć stała się przeciwnikiem nie do pokonania.
W tej noweli Stasię poznajemy na podstawie jej listu do koleżanki, w którym informuje ją o zakończeniu swojego dzieła: „Fizyki dla ludu” oraz o braku pieniędzy, które chciałaby wydać na książki. Autor do zaprezentowania bohaterki posłużył się także naturalizmem, który można dostrzec w opisach choroby kobiety oraz warunków w jakich musiała żyć i uczyć.